niedziela, 2 stycznia 2011

38. Klasyfikacje samogłosek

[Jak się opisuje wymowę języków, czyli teoria fonetyki artykulacyjnej (6/10)]
Samogłoski (głoski otwarte) charakteryzuje się najczęściej ze względu na ułożenie języka w płaszczyźnie pionowej i poziomej. Odpowiednikiem sposobu artykulacji jest tutaj względne zbliżenie grzbietu języka do podniebienia twardego, które może być:
  • wysokie lub wąskie, close ‒ maksymalne zbliżenie: język tuż przy podniebieniu (większe zbliżenie spowoduje szum), np. polskie i, u;
  • wysokie/wąskie obniżone, near-close, np. polskie y;
  • średniowysokie lub średniowąskie, close-mid, np. polskie e w jej, kniei, zawiei;
  • średnie, mid, polskie e, o mogą być tak wymawiane;
  • średnioniskie lub średnioszerokie, open-mid, np. polskie e, o;
  • niskie/szerokie podwyższone, np. angielskie a w hat /hæt/;
  • niskie lub szerokie, open, np. polskie a.
Zamiast miejsca artykulacji mówi się o względnym ułożeniu masy języka:
  • przednie, front, np. polskie i, e;
  • przednie cofnięte, near-front, np. polskie y, angielskie i w sit /sɪt/;
  • środkowe, central, np. polskie a;
  • tylne uprzednione, near-back, brak polskiego odpowiednika, w angielskim np. /ʊ/ w good /gʊd/;
  • tylne, back, np. polskie o, u.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz