To już wąskie rozumienie fonacji jako dźwięczności. Nastawienie fonacji jest więc sposobem wprawienia wiązadeł głosowych w drgania. Wygaśnięcie ‒ odwrotnie, zanik drgań. Nastawienie i wygaśnięcie może być:
- miękkie (wiązadła płynie się zsuwają lub rozsuwają),
- twarde (nastawienie i wygaśnięcie polega na szybkim zwarciu wiązadeł),
- chuchające (podczas nastawienia i wygaśnięcia szpara głośni nie jest w pełni domknięta ‒ pojawia się fonacja chuchająca lub szeptowa dźwięczna).
Nastawienie miękkie pojawia się w języku polskim, twarde w języku arabskim, chuchające ‒ wszędzie tam, gdzie fonacja chuchająca/szeptowa dźwięczna.
W IPA nie ma osobnych symboli nastawienia/wygaśnięcia fonacji. Jeśli już istnieje potrzeba odróżnienia tych zjawisk, nastawienie twarde można by zapisać znakiem zwarcia krtaniowego w górnym indeksie (jako przedzwarcie)
<ˀa>
lub pełną literą
<ʔa>
(tym bardziej, jeśli zwarcie krtaniowe jest fonemem). Twarde wygaśnięcie ‒ analogicznie:
<aˀ>
lub
<aʔ>
Nastawienie i wygaśnięcie chuchające to w praktyce fonacja chuchająca lub szeptowa dźwięczna, więc wystarczy użyć podpisanego umlautu:
<a̤>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz