Afrykaty, czyli spółgłoski zwarto‑szczelinowe (np. polskie c, dz, ć, dź, cz, dż) nie muszą być wyłącznie płucne (i egresywne, czyli wydechowe), ale najczęściej są, więc w tym miejscu omówię sposoby ich transkrypcji.
Generalnie Międzynarodowe Stowarzyszenie Fonetyczne zaleca transkrypcje z kreskami łączącymi (ang. tie bars), czyli np. dla polskich afrykat:
t͡s d͡z t͡ɕ d͡ʑ t͡ʃ d͡ʒ
W słownikach i podręcznikach czasem pomija się kreskę łączącą (tak jest np. w słownikach i podręcznikach do języka angielskiego). Są to jednak zapisy mylące: sugerują, jakoby głoska zwarta i szczelinowa artykułowane były jednocześnie, podczas gdy są to dwa następujące po sobie segmenty, przy czym segment szczelinowy znajduje się w fazie plozji (zniesienia zwarcia). Tak więc w dokładniejszych transkrypcjach powinno się stosować, również dopuszczalne w IPA, zapisy typu:
tˢ d tᶝ dᶽ tᶴ dᶾ
Przed reformą kilońską z 1989 r. Stowarzyszenie zalecało ligatury:
ʦ ʣ ʨ ʥ ʧ ʤ
jednak podczas konferencji w Kilonii zdecydowano się na prostsze zapisy z kreską łączącą lub znakiem w górnej frakcji (dla plozji szczelinowej).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz