[Jak się opisuje wymowę języków, czyli teoria fonetyki artykulacyjnej (9/10)]
Spółgłoski ejektywne (z ang. ejective consonants) to spółgłoski glottalno-egresywne, tzn. obszar nadciśnienia wywołujący wypływ powietrza z aparatu mowy powstaje w krtani. By było to możliwe, wiązadła głosowe muszą być zsunięte, a cała krtań musi szybko unieść się ku górze.
Jeśli natomiast krtań przy addukcji (zsunięciu) wiązadeł zostanie szybko opuszczona, a powietrze zassane do aparatu mowy, powstaną spółgłoski iniektywne (ang. implosive consonants).
Ejektywy są częste w językach kaukaskich, natomiast iniektywy w językach afrykańskich i południowoazjatyckich.
Głoski płucne, glottalizowane, mlaski, głoski ingresywne i egresywne to nie wszystko, na co stać nasz aparat mowy. Badacze zajmujący się wadami wymowy wydzielili jeszcze tzw. dźwięki perkusyjne (ang. percussive sounds), nie pobudzane w konwencjonalny sposób (w płucach, krtani lub jamie ustnej). Wytwarzane są przez szybkie zderzenie artykulatorów. Specjalne oznaczenia mają:
- perkusyw bilabialny [ʬ] (uderzanie o siebie warg),
- perkusyw dentalny [ʭ] (zgrzytanie, tzn. uderzanie górnymi zębami o dolne).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz