IPA posiada specjalne oznaczenia najczęściej pojawiających się w językach artykulacji podwójnych. Niektóre z nich (alweolo‑palatalne, palato‑alweolarne, welarno‑faryngalne) już się pojawiły wcześniej. Oto pozostałe:
*) Tutaj „labio-” oznacza zaokrąglenie warg.
**) Odmiana dźwięczna.
***) Spółgłoska [ɧ] występująca w języku szwedzkim, przy czym jej istnienie i dokładne cechy artykulacyjne są dyskusyjne.
Można w transkrypcji zapisać dowolne (nawet niemożliwe do wyartykułowania) artykulacje podwójne. Do tego celu służy kreska łącząca (ang. tie bar), np. <k͡p t͜s>. W praktyce spotyka się jedynie połączenia dwóch znaków w koartykulacjach, nic jednak nie wyklucza łączenia większej ilości znaków, oprócz oczywiście możliwości technicznych (odpowiednio długiej kreski łączącej lub kilku kresek łączących nad literami).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz