Osobnym zagadnieniem jest sposób stawiania diakrytyków wokół liter, zwłaszcza w sytuacjach, gdy tych znaków jest dość dużo lub gdy litera ma wydłużenia górne lub dolne.
Międzynarodowe Stowarzyszenie Fonetyczne dozwala zmianę miejsca znaków diakrytycznych. Np. jeśli chcemy dopisać diakrytyk podpisywany do litery z wydłużeniem dolnym, możemy ten diakrytyk zapisać nad literą (nadpisać go), czyli zamiast np. <ŋ̥>, zapisać
<ŋ̊>
Jeżeli nie ma możliwości wstawienia znaku pod lub nad literą, może on zostać dopisany po literze, np.
<m˕ ɔ˖>
Nie każdy jednak znak diakrytyczny może być przenoszony: są znaki, w przypadku których pozycja wokół litery decyduje o znaczeniu:
Trzeba też uważać, by zbieg znaków diakrytycznych nie spowodował dwuznaczności, np. podpisany most i obrócony most mogą się zlać w podpisany kwadrat:
◌̪ + ◌̺ = ◌̪̺ ≈ ◌̻
Wątpliwość może powstać odnośnie do kolejności diakrytyków w sytuacji, gdy musimy kilka znaków postawić wokół litery. Na pewno trzeba się kierować czytelnością znaku, a więc zwrócić uwagę, czy zapisanie znaków nie spowoduje dwuznaczności. Jeśli mamy 2 znaki podpisane, lepiej jeden z nich podpisać, a drugi nadpisać, zwłaszcza jeśli litera na jakieś wydłużenia.
W najbardziej skomplikowanych transkrypcjach, jakie widziałem, można dopatrzyć się niepisanej zasady, by najbliżej litery stały diakrytyki największe, najszersze, najwyższe, a w dalszej kolejności od litery mniejsze znaki diakrytyczne (krótsze, węższe, niższe).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz