Wg Jacka Windsora Lewisa (por. bibliografia) wszelkie połączenia typu I will, you are, we would itp., czyli wszystkie te, które jednocześnie składają się z wyrazów posiadających formy słabe i które można skracać ortograficznie (np. I’ll, you’re, we’d) ‒ wymawiane są tak, jakby były skrócone w piśmie (chociaż w cale nie muszą być). Z kolei sposób wymawiania tych skróconych form jest praktycznie tylko jeden ‒ mocny. Wg tego autora formy te są zawsze akcentowane. Wymowa słaba jest możliwa, ale bardzo potoczna, wręcz slangowa.
To znaczy ‒ bo sam miałem trudności ze zrozumieniem jego artykułu ‒ poniższe pary zdań będą wypowiedziane tak samo:
I will come back. = I’ll come back. /aɪl kəm bæk/
You are a teacher. = You’re a teacher. /ˈjʊər ə ˈtiːtʃə/
To nic, że mamy w tych formach kontrahowanych I’ll, you’re formy, które pod względem pisowni wyglądają na słabe (‘ll, ‘re) ‒ całe połączenie wymawiane jest mocno i co ważniejsze, nierzadko inaczej niż zwykłe połączenie wyraz + forma słaba (por. tabelę poniżej).
Lewis podkreśla także różnienie miedzy formami skróconymi (które są słabe), a złożeniami z dawnych form słabych (skróconych) ‒ weakform compounds ‒ które nie są słabe. Oto spis takich złożeń (za artykułem Lewisa) wraz z wymową:
PISOWNIA ZWYKŁA | PISOWNIA POTOCZNA | POPRAWNA WYMOWA ZŁOŻENIA* | WYMOWA NIEPOPRAWNA SUGEROWANA PRZEZ BUDOWĘ (wyraz+FS) |
are not cannot could not dare not did not does not do not had not has not have not is not may not might not must not need not ought not shall not should not used not was not were not will not would not | aren’t can’t couldn’t daren’t didn’t doesn’t don’t hadn’t hasn’t haven’t isn’t mayn’t mightn’t mustn’t needn’t oughtn’t shan’t shouldn’t usedn’t** wasn’t weren’t won’t wouldn’t | /ɑːnt/ /kɑːnt/ (AmE: /kænt/) /kʊdnt/ /deənt/ /dɪdnt/ /dʌznt/ /dəʊnt/ /hædnt/ /hæznt/ /hævnt/ /ɪznt/ /meɪnt/ /maɪtnt/ /mʌsnt/ /niːdnt/ /ɔːtnt/ /ʃɑːnt/ /ʃʊdnt/ /juːsnt/ /wɒznt/ /wɜːnt/ /wəʊnt/ /wʊdnt/ | |
let us do you I am we are you are they are I will you will he will she will we will they will there will I have you have we have they have there have to have I had you had he had she had it had we had they had there had who had I would you would he would she would it would we would they would there would who would | let’s (d’you)*** I’m we’re you’re they’re I’ll you’ll he’ll she’ll we’ll they’ll there’ll I’ve you’ve we’ve they’ve there’ve to’ve**** I’d you’d he’d she’d it’d we’d they’d there’d who’d I’d you’d he’d she’d it’d we’d they’d there’d who’d | /lets/, urocz. /letəs/ /djuː/ /aɪm/ /wɪə/ lub /weə/ /jɔː/ /ðeə/ /aɪl/ lub /ɑːl/ /juːl/, /jɔːl/ lub /jʊl/ /hiːl/ lub /hɪl/ /ʃiːl/ lub /ʃɪl/ /wiːl/ lub /wɪl/ /ðeɪl/ lub /ðeəl/ /ðeəl/ lub /ðeɪl/ /aɪv/ /juːv/ /wiːv/ /ðeɪv/ /ðeəv/ lub /ðeərəv/ /təv/ /aɪd/ /juːd/ /hiːd/ /ʃiːd/ /ɪtəd/ /wiːd/ /ðeɪd/ /ðeəd/ lub /ðeərəd/ /wuːd/ /aɪd/ /juːd/ /hiːd/ /ʃiːd/ /ɪtəd/ /wiːd/ /ðeɪd/ /ðeəd/ lub /ðeərəd/ /huːd/ |
*) Wymowa oficjalna, potoczna, neutralna, ale już niekoniecznie slangowa lub dialektalna (tu może się pojawić więcej uproszczeń).
**) Lewis używa formy „usen’t” ‒ nie znalazłem jej w żadnych podręcznikach.
***) To forma zbyt kolokwialna, by pojawiać się w piśmie ‒ typ wanna ‘want to’, gonna ‘going to’.
****) Również bardzo kolokwialna, jednak wymowa /təv/ jest dość częsta i już nie tak potoczna jak zapis „to’ve”.
W literaturze można jeszcze spotkać następujące formy:
Słownik PWN-Oxford Swann: Practical English Usage
there is/has > there’s /ðeəz/ /ðəz/
there will > there’ll /ðeəl/ /ðəl/
there would/had > there’d /ðeəd/ /ðəd/
Pierwsze można chyba uznać za poprawne formy mocne, a drugie za słabe.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz