Wiele najczęściej stosowanych w języku angielskim wyrazów posiada 2 główne formy wymawianiowe: mocną i słabą. Opanowanie tych form nie jest w zasadzie konieczne do bezproblemowego porozumiewania się (niewiele jest przypadków, w których użycie formy mocnej zamiast słabej może powodować nieporozumienie). Jednak używanie wyłącznie jednego typu form, zwłaszcza form mocnych, jest nienaturalne.
Analogicznymi formami w języku polskim są formy krótkich/nieakcentowanych i długich/akcentowanych zaimków. Tak samo jak w języku angielskim niepoprawne użycie form zaimkowych w języku polskim nie spowoduje nieporozumień, lecz będzie brzmiało dziwnie, np. Mu to dam, nie ci ‒ wiemy, kto komu co da, ale wiemy też ‒ co raczej nie było informacją świadomie zakomunikowaną przez nadawcę ‒ że dający nie za dobrze posługuje się językiem polskim (poprawnie powinno być: Jemu to dam, nie tobie). Bardzo podobnie jest w języku angielskim, jednak tutaj mogą pojawić się czasem nieporozumienia.
Kolejne notki (w sumie 8) opracowałem przede wszystkim na podstawie artykułu Jacka Windsora Lewisa pt. Weakform Words and Contractions for the Advanced EFL User (http://www.yek.me.uk/wkfms.html, strona aktywna 14.02.2011). Korzystałem też z:
‒ Jajdelski W., Jemielniak D., Rutkowski P.: Encyklopedia języka angielskiego, Kraków 2003 („Słabe i mocne formy ‒ zasady użycia”, str. 483-488; „Formy skrócone czasowników posiłkowych”, str. 191-193; „Formy skrócone ze słówkiem not”, str. 193-195).
‒ Smólska J., Zawadzka A.: Gramatyka języka angielskiego, wyd. IX, Warszawa 1987, str. 94-95.
‒ Swann M.: Practical English Usage, wyd. II, Oxford 1995 („Contractions”, str. 132-134; „Weak and strong forms”, str. 617-618).
‒ Wilson P.: Gramatyka angielska od A do Z, Warszawa 2006 („Formy słabe i mocne”, str. 272-274; „Formy ściągnięte”, str. 274-277).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz