86. Wyjątkowe przypadki użycia form słabych

Dalej za J. W. Lewisem (por. bibliografia):

‒ let us

Jeśli let us jest zaproszeniem, propozycją, us wymawia się zawsze /s/ bez względu na zapis: let’s i let us to /lets/, chyba że:

‒ akcent logiczny pada na us, wówczas FM /ʌs/, np. let us, not them /let ʌs nɒt ðem/ ‘pozwól nam, nie im’ (to jest jednak pozwolenie, a nie zaproszenie, więc zastosowanie ma reguła następna);

‒ let us nie jest zaproszeniem, lecz pozwoleniem, wówczas zwykła FS /əs/, np. they won’t let us do it /ðeɪ wəʊnt let əs ˈdʊ ɪt/ ‘nie pozwolą nam tego zrobić’ (takie let us nie jest kontrahowane do let’s);

‒ let us jest zaproszeniem, propozycją, ale pojawia się w mowie uroczystej, wyjątkowo oficjalnej, wówczas us wymawiane jest /əs/, np. let us prey /let əs ˈpreɪ/. 

‒ your

Przymiotnik/określnik dzierżawczy ma 2 formy: FS /jə/, FM /jɔː/. Jednak FM używa się często tam, gdzie powinna być FS, by wypowiedzi nadać ton bardziej grzeczny i ukryć niecierpliwość, którą mógłby odebrać słuchacz, gdyby usłyszał FS, np.

         What’s your name?       /ˈwɒts jɔː ˈneɪm/ brzmi lepiej niż:

                                               /ˈwɒts jə ˈneɪm/.

FS jest częstsza jednak w częstych połączeniach, np. ‘on your own’, ‘take your time’, ‘hold your horses’, ‘change your mind’ ‒ nie jest akcentowana.